سلام من یه تازه واردمو میخوام برای اولین بار رمانمو اینجا بنویسم به حمایتتون احتیاج دارم.

خلاصه: داستان درباره ی دختری به اسم پرنو هست که تو یه خانواده فقیر زندگی میکنه. اون  درگیر یه عشقی میشه که خیلیا بهش میگن عشق ممنوع تو گیرو دار این عاشقی مشکلات زیادی براش پیش میاد که داستان رو جذاب میکنه...

سلاااام من برگشششششتتتممم شرمندهههه

خدایا کی میشه این ساعت کوکیمو با چکش له کنم.حالا مگه خفه میشد یه

سره میزنگید.بلند شدم با چشای بسته رفتم دستشویی.یه کم میرانپیلی

(ارایش) کردم که حداقل آقای شیرینی همت کنه تو صورتم نگاه کنه چه

برسه به اینکه کونگفو یادم بده.درد بدنم بهتر شده بود خداروشکر.یه مانتوی

کتون کاغذی سفید پوشیدم با یه شلوار لی لوله ی مشکیو شال

مشکی.لباسای کنگفو و تکواندو رو برداشتم و د برو که رفتی.پایین پله ها به

مامان برخوردم

_کجا به سلامتی؟؟؟؟؟

_وا مصی جون دارم میرم کلاس دیگه

_قربونت برم مادر صبحونه یادت نره ها؟؟

_چشم.    مامان ما هم دو شخصیتی مزمن داره ها.یه لیوان آب پرتغال

خوردم چند تا میوه هم زمیمه اش کردم و پریدم پشت ماشین.یه زنگ به

آرشین زدم :_سلام خره    _سلام تو منو از خواب بیدار میکنی که چی؟ 

_الاغ امروز کلاس داریم.  _ اِ راست میگیا برو منم میام.  _بای. راه افتادم  سمت کلاس.

سلام من نویسندهی جدید هستم و میخوام رمان پرنسس یخی رو شروع کنم پس بسم الله:                                         خلاصه:اریا نا تهرانی: دختری غیر قابل پیش بینی و شیطون اما به موقش حسابی سرد و مغرور . ارتیمان راد: پسری مغرور و غیر قابل نفوذ. کی فکرشو می کرد که این دوتا به هم بر بخورن؟ کی فکرشومی کرد چنین اتفاقاتی بیو فته؟ کی فکرشومی کرد زمان هم شکست بخوره؟ بعد از سال   ها برگشت و با پرنسس یخی بر خورد کرد.                       نکته 1 :نیمه ی اول رمان بر می گرده به هشت سال پیش اما نیمه ی دوم زمان حال. نکته 2: نیمه ی اول ژانر عاشقانه و طنزی داره اما نیمه ی دوم ژانر پلیسی  طنز عاشقانه .   دوستان در طول رمان صبر داشته باشید       تا اولین پست  < یا حق >

پست اول:

-ببخشید خانم،خوابیدید؟ ؟؟
خواب،چه حس شیرین،بی خبری محض.چقدر از این حس فاصله گرفته بودم.چشم هام رو باز کردم و صورت مهماندار با ارایشی که کل صورتش رو در بر گرفته بود جلوم ظاهر شد.با لبخنده خسته ای که نشون از سردرد شدیدم که هواپیما و حرکتش علتش بود بهش چشم دوختم:-نه بیدار بودم،کاری داشتید؟؟
مهماندار با دیدن چشمای بازم با ارامش در حالی که تمام تلاشش رو میکرد تا بدون هیچ خراب کاری ای، سینی حاوی دو لیوان کاغذی قهوه و چندتا شکلات رو روی میز مقابلم جا بده توضیح داد:-خانم،چند دقیقه ی دیگه هواپیما فرود میاد.کم کم آماده بشید و کمربندتون رو هم ببندید.
سری تکون دادم-بسیار خب
مهماندار که از جانب من خیالش راحت شد راه افتاد تا به بقیه هم اصلاع رسانی کنه.با رفتن مهماندار دستم رو به سمت یکی از لیوان های قهوه بردم. قهوه خیلی دوست داشتم ولی نه تلخش.برعکس یه ایرانی اصیل اصلا از چایی خوشم نمی اومد."یک خصوصیت معکوس با دیگران".اروم لیوان رو به لبم نزدیک کردم.بوی قهوه.یه نفس عمیق کشیدم.لیوان رو نزدیک تر کردم.جرعه ای از قهوه رو خوردم.صورتم توی هم رفت.مزه ی تلخی.چقدر از طعم قهوه تلخ بدم میاد. قهوه رو گذاشتم روی میز تا شوی مقابلم. برای عوض شدن مزه ی دهنم یه شکلات از کنار لیوان های برداشتم.از طعم تلخی متنفر بودم.برعکس من ارام خیلی از این طعم خوشش می اومد.با یه دستم شکلات شیری رو توی دهنم گذاشتم و با دست دیگه لیوان دست نخورده ی قهوه رو برداشتم به سمت راستم چرخیدم.ارام،نشسته روی صندلی کنار پنجره ی هواپیما، اهنگ گوش کنان به ابرهای سفید و پنبه ای مانندی که از کنارشون رد می شدیم خیره شده بود.دستم رو اروم گذاشتم سر شونه اش،نفهمید.غرق بود،غرق اسمون افکارش.مثل همیشه.با دستم که سر شونه اش بود تکون ارومی بهش دادم.با لرز خفیفی که تنش گرفت از تفکرات عمیقش بیرون اومد.به سمتم چرخید.با دیدن لیوان قهوه ی دستم چشماش از خوشی درخشید و لبخند ملایمی روی لبای خوش فرمش نشست.مثل همیشه.عاشق قهوه از نوع تلخش.با یه دست دوتا گوشی هنزفیری رو از گوشش کند.در حالی که با خنده ای سرخوش لیوان قهوه رو از دستم میگرفت شروع به مسخره بازی کرد.مسخره بازی ای که سالی یه بار بود ولی بهم نشون میداد که سرحاله.
ارام-به به،چه خانومی،چه کدبانویی،چه زن زندگی ای،اهرین اهرین،مامانم اون موقع که دیده بودت میگفتا...
جرعه ای از قهوه رو با صدای بلند هورت کشید و ادامه داد:میگف یه دختر دیدم برات کدبانو،اوففف،برات قهوه درست میکنه،ماه،فقط میدونی...یکم مشکل داره...
گاهی اوقات حس میکردم کیلومتر ها با شخصیت اصلی وجودش فاصله داره،چقدر راحت با مشکلی که همیشه توی وجودش بود مبارزه میکرد.
خندیدم-خودت مشکل داری...
یه مقدار دیگه از قهوه اش رو بلند هورت کشید.بی اهمیت به نگاه های چپ چپ صندلی های کناری:من که نگفتم،مامانت داشت میگفت،خلاصه پرسیدم:چه مشکلی؟؟مامانت هم اماده جواب داد:هیچی فقط یه ذره زشته،یه ذره لوسه،یه ذره ول خرجه،یه ذره بد دهنه،یه ذره دستم بزن داره،والا میگفت یه ذره،نمیدونستم یه ذره ینی خیلییییی
خندیدم...بلندتر-پرو....همش که خصوصیت خودته،که من زشتم،که من لوسم،که اینا خصوصیت های منه،این همه خوبی،اخرش بگید تیدا بَده...
زبونش رو برام در اورد و کشیده جوابم رو داد-تیدا بَدههه....
یه مشت کوبوندم تو بازوش-گمشو قهوه اتو بخور...
دهن کجی بهم کرد-اگه بزاری تو..
ترجیح دادیم صحبت رو تموم کنیم.بدون صحبت قهوه اش رو تا اخر خورد.در تمام مدتی که با لذت میخورد نگاش کردم.همیشه یه سوال بی جواب تو ذهنم بود.چجوری اینقدر با لذت میخوره؟! اونم این قهوه ی تلخو،با تموم شدن قهوه اش در حالی که سینی قهوه رو به مهماندار که برای بار اخر به سمت صندلیمون اومده بود میدادم ازش پرسیدم:
-چجوری قهوه ی به این تلخی میخوری؟کجاش خوشمزه اس؟ هی میگه قهوه ی تلخ خوشمزه اس. 
مثل همیشه دوباره لبخند زد،یکم دردناک تر. سعی کرد معلوم نباشه تو چهره اش،ولی خب نمیشه گفت موفق بود-شاید بعدا یه موقع ای، یه جایی بفهمی چرا میگم خوشمزه است. البته امیدوارم هیچ وقت تجربه اش نکنی...
خواستم جوابش رو بدم که با صدای بلندی که از بلندگو های هواپیما پخش شد بیخیالش شدم...
-مسافران عزیز ...لطفا کمربندهاتون را ببندید و صندلی هارو به حالت اولیه در بیاورید...
در حالی که کمربندم رو میبستم حواسم رفت به سمت ادامه صحبت مهماندار...
- هواپیما لحظاتی دیگر در فرودگاه بین المللی کیش به زمین میشیند.دمای هوای شهر هم اکنون 28 درجه بالای صفر است...
بیخیال ادامه ی صحبت های خلبان که مربوط به موقعیت کیش میشد سعی کردم کمی خودم رو بیشتر به سمت ارام خم کنم تا بتونم دریای ابی خلیج فارس رو از اینجا ببینم.
فقط اخر صحبت خلبان رو فهمیدم که نشون از رسیدنمون به کیش بود:برای شما سفری خوش ارزو مندیم..به امید دیدار مجدد...
کیش.... ما اومدیم.... 

چون او که اسمش نیز به معنای حقیقی وجود و عظمتش، پاک است و مقدس...

سلام من اومدم ولی شرمندمببخشید بابت تاخیر

اوف...چقدر خسته شدم.این امیر حسین نامرد هم که امروز فک کرده من ریواردم هرچی نت و قطعه بود گفت بزن.دیگه این اخرا دید انگشتم تاول زد بیخیال شد.امیر حسین استاد ویالنمه یه پسر حدود 27 28 سال.نسبتا جذاب و بسیار خوشتیپ.داشتم میرفتم تو اتاقم که یه لحظه حس کردم همه جونم خیس شد.

_وای خدا یخ زدم.....

_حقته

_ساااااااارررررریییییییییییینننننن

_بله

_الهی بمیری.الان اگه مصی جون ببینه با پارکتاش چیکار کردی؟؟؟؟(مصی جون مامانمه .اسمش معصومه اس ولی من بهش میگم مصی اسم بابامم علییه گفتم یه وقت شوکه نشید.)_هیچی میگم تو پارچ آبورو من خالی کردی ریخته رو پارکت._منم میرم به بابا میگم که مهسا خانم بله...توکه دوست نداری علی جون بفهمه دختر بهترین دوستش دوست دختر پسرشه هااااننن؟؟؟؟سارین سریع سرخ شد و جیم زد.منم رفتم تو اتاقم.لباسامو دراوردم و وارد حموم شدم وانو پر کردمو شامپوی مورد علاقمو ریختم توش تا کف کنه.بعدم توش دراز کشیدم .داشتم به اتفاقای امروز فکر میکردم که چشام بسته شدو خوابم برد.ساعت سه نصفه شب بود که خسته و کوفته از وان اومدم بیرون.تمام جونم درد میکرد.گردنم که دیگه نگو... .فک کنم یه یه هفته ای کلاسام تعطیله چون همه جام درد میکنه.با همون حوله رو تخت افتادم و در حالی که فک میکردم چرا هیشکی سراغم نیومده از خواب بی هوش شدم.

سلام دوستای گلم من اومدم پیشتون با یه رمان قشنگ حالا قشنگیش به نظر شما بستگی داره من چون بیشتر سبک های طنز و یجورایی کلکلی رو دوست دارم سعی کردم یه رمان بنویسم تا روحیتون شاد شه فعلا موضوع رمان رو نمیگم می خوام خودتون بخونید و بهفمید قضیه از چه قراره امیدوارم خوشتون بیاد سعی میکنم پست های طولانی بذارم تا زود تر تموم شه دوستون دارم نظر یادتون نره

خلاصه رمان :

رمان درباره دختری به اسم پریاست که دختر شوخ و سرزنده ایه یه سری اتفاقات میوفته که مجبور میشه برای مدتی از خانوادش دور بشه و به مسافرت بره اونم همراه با پسری نا آشنا

پست ۱

نویسنده ：rotana

امیدوارم بعد از خوندن خوشتون بیاد